ŞEHZÂDE SEYFEDDİN EFENDİ
(22 Eylül 1874-19 Ekim 1927)Beşiktaş Sarây-ı Hümâyûnu’nda doğdu. Sultan Abdülazizi’in beş oğlunun en küçüğüdür. İki yaşında iken babasını, on yaşında iken de annesi Gevherî Kadın Efendi’yi kaybetti. Tanbûrî Cemil Bey’den tanbûr ve kemençe öğrendi. Çocukları; Mehmed Abdülaziz Efendi, Mahmud Şevket Efendi, Ahmed Tevfik Efendi’ler de bestekâr, kemençevî ve tanbûrî olarak ün yaptılar. İstanbul’da Türk musikisinin en büyük hâmîlerinden biri olan Şehzâde Seyfeddin Osmanoğlu’nun elimizde Peşrev, Kâr, Beste, Ağır Semâî, İlâhî, Tavşanca, Marş, Saz Semâîsi, formlarında olmak üzere otuz altı adet eseri vardır.
ŞEKERCİ CEMİL BEY
(1867 - 16 Kasım 1928)İstanbul’un Şehzâdebaşı semtinde doğdu. Şehzâde Cami’î başimamı Hasan Tâhir Efendi ile Ayşe Sıdıka Hanım’ın oğludur. Çocuk yaşında hâfız oldu. On üç yaşında iken babasını kaybetti. Ûdî Basri Bey’den ud ve Enderûnî Ali Bey’den repertuvar meşketti. Ahmet Râsm’in mektep arkadaşı olan bestekâr, on altı yaşında Şehzâdebaşında şekerciliğe başladı ve sonra dükkânını Kadıköyü’ne nakletti. II. Abdülhamîd’in kız kardeşi Mediha Sultan’ın başimamı olan bestekâr, 1898 yılında Muzıka’yı Hümâyûn’un Türk mûsikisi kısmına ud sanatkârı ve ud hocası olarak girdi. 1911 yılında kendi isteği ile emekli oldu ve Abbas Hilmi Paşa’nın dâvetiyle Mısır’a gitti. Kahire’de hânedan ve saray mensuplarına ud ve müzik dersi verdi. Burada da bir şekerci dükkânı açtı. Sultânî-i Cedîd isimli bir makam terkîb eden bestekâr Kahire’de öldü ve orada gömüldü. Dördü saz eseri olmak üzere günümüze kırktan fazla eseri gelmiştir.
ŞEKİB MEMDUH BEY
(1885-1938)İstanbul’da doğdu. Hâriciye Nâzırı Vezir Şekib Paşa’nın torunu ve Osmanlı Diplomatlarından Memduh Şekib Bey’in oğludur. Babasını küçük yaşta kaybedince Cemile Sultan’ın oğlu Sultan-zâde Celâleddin Bey’in Kandilli’deki yalısında büyüdü. Önce piyano ve Batı müziği sonra da ud çalmayı öğrendi. Galatasaray Sultânîsi’ni bitirdikten sonra otuz beş yıl Ticaret ve Sanayi Odası rapörtörü olarak çalıştı. Türk müziğini çok sesli yapma fikrine sahipti. Çok iyi Fransızca bilen, spor ve av meraklısı olan bestekârın elimizde sadece iki eseri mevcuttur.
ŞEMSEDDİN ZİYÂ BEY
(12 Ekim 1882 – 1925) İstanbul’un Vefa semtinde doğdu. Devlet adamı ve bestekâr Mahmud Celâleddin Paşa’nın oğludur. Bugün adı Galatasaray Lisesi olan sultanîde okudu. Özel hocalardan Fransızca, Arapça, Farsça ve çeşitli ilimler öğrendi. İlk musiki derslerini babasından aldı ve evlerindeki musiki ortamı içinde büyüdü. Tanburî Cemil Bey’den tanbur ve kemençe öğrendi. Devrin Ticaret ve Bayındırlık bakanlıkları ile İstanbul Valiliği’nde çalışarak yüksek rütbeler ve nişanlar aldı. Ünlü diplomatımız Melih Esenbel’in babası ve Boğaziçi Üniversitesi Tarih Bölümü başkanlığında bulunmuş olan Prof. Dr. Selçuk Esenbel’in büyükbabasıdır. Şarkı bestekârlarımızın önde gelenlerinden olan bestekârımızın günümüze ulaşabilen eserleri otuz kadardır.
ŞERİF İÇLİ
(1899 – 03 Şubat 1956)İstanbul Beşiktaş’ta doğdu. Hacı Mehmed Efendi ile, Söhret Hanım’ın oğludur. Müziğe olan yeteneği küçük yaşlarda ortaya çıkan Şerif İçli ilk müzik ve ud derslerinin komşusu olan Tayyâreci Fethi Bey’in kızı Nakiye Hanım’dan aldı. 1914 yılında Neyzen İhsan Bey’in idaresindeki Beşiktaş Musiki Klübü’ne devam etmeye başladı. Kısa bir süre memûriyette bulunduktan sonra Ankara Radyosu’na girdi. Burada arkadaşı Hakkı Derman ile birçok fasıl programları yaptı. 1947 yılında yine Hakkı Derman ile beraber İstanbul Radyosu’na geçti. Meşhur “Şerif İçli, Hakkı Derman, Şükrü Tunar” üçlüsü bu yıllarda oluştu. Nota yazmaya meraklı olan Şerif İçli yüzlerce eseri bir fotokopi makinesi gibi çoğaltarak yazmış ve bunların bir çoğu Ankara Radyosu arşivinde muhafaza edilmiştir. Hayriye, Sadiye , Rebii , Mustafa isimli dört çocuğu olan Şerif İçli İstanbul Radyosu’ndaki bir emisyon sırasında kalp krizinden öldü. Çok zarif ve kıvrak, duygulu ve hassas bir ud icrasına sahip olan Şerif İçli’nin bu CD’de Hüzzam ve Kürdilihicazkar taksimlerini dinleyeceksiniz.
ŞERİF MUHİDDİN TARGAN
(21 Ocak 1892 – 13 Eylül 1967) İstanbul’da doğdu. Mekke Şerifi Vezir Ali Haydar Paşa’nın oğlu ve İslâm peygamberinin torunudur. Özel öğrenim gördü. Arapça, Farsça, İngilizce ve Fransızca öğrendi. Hukuk ve edebiyat fakültelerinden mezun oldu. Küçük yaşlarında uda başladı. Ali Rıfat Çağatay’ı izleyerek, Ahmed Irsoy’dan ders alarak Türk Musikisi öğrendi. Ayrıca viyolonsel öğrendi. 1924-1932 arasında New York’ta yaşadı ve konserler verdi. 1934-1948 arasında Bağdad Güzel Sanatlar Akademisi’ni kurdu ve yönetti. 1950’de Safiye Ayla ile evlendi. Hazırladığı ud metodu ve icralarından oluşan albüm, ölümünden yıllar sonra basıldı. Udu bir Batı enstrümanı gibi değerlendiren Targan’dan kalan eserler, üç tanesi sözlü olmak üzere 25 adettir. Saz eserlerini özellikle ud için yazmış ve virtüozite çizgisinin üzerinde tutmuştu.
ŞEVKİ BEY
(1860 – 1891) İstanbul’da doğdu. Musikiyi Hacı Ârif Bey’den öğrendi. Osmanlı Sarayı’nın müzik merkezi olan Muzıka-yı Hümâyun’a hânende olarak girdi. Lavta da çalan Şevki Bey, bir müddet sonra saraydaki protokolden sıkılıp görevinden ayrıldı ve devrin Gümrük Bakanlığı’nda memurluğa başladı. Otuz bir yaşında Beylerbeyi’nde öldüğünde, deha çizgisindeki bestecilik hayatı on yıl kadar sürmüştü. Şarkılarını çoğu defa doğaçlama tarzda bestelerdi. Bin civârında beste yapmasına rağmen, elimizdeki eserlerinin sayısı iki yüz elliden azdır.
ŞÜKRÜ ŞENOZAN
(1874- 4 Temmuz 1954) İstanbul’un Süleymâniye semtinde doğdu. Şehzâde rüşdiyyesi, Mülkiye îdâdîsi ve Mekteb-i Tıbbiye-i Mülkiye-i Şâhâne’yi bitirdi. Midilli ve Muğla belediye tabîbi, İzmir Memleket Hastahânesi mütehassısı oldu. Milli Mücâdelede miralay (Albay) olarak görev aldı ve bu sebeple Atatürk’ün özel ilgisine mazhâr oldu. On yedi yıl Aydın vilâyeti sıhhiye müdürlüğü yaptı. Bir müddet Kastamonu milletvekilliğinde bulunan bestekâr, küçük yaşta müziğe olan yeteneği ile Zekâî Dede’den, Zekâî-zâde Ahmed Irsoy’dan Enderûni Ali Bey’den ve Santo Şikârî’den meşk etti. Dr. Subhi Ezgi ve Hüseyin Sâdeddin Arel’le yakın dostluk kurdu. Karacaahmed kabristanı’na defn edilen hekim-bestekârın elimizde iki tânesi “Atatürk Marşı” olmak üzere kırk civârında eseri vardır.
ŞEYH EDHEM EFENDİ
(1862-16 Şubat 1933) İstanbul’un Fâtih semtinde doğdu. Fâtih Hafızpaşa İlkokulu’nu, Fâtih Rüşdiyyesi’ni ve Bahriye Haddehâne Mektebi’ni bitirdi. Kadirî tarîkatine girdi. Bir müddet Muzıka-yı Hümâyun’a devam etti. Mülâzım rütbesine yükseldi. Fâtih Câmîi derslerine devam ederek Hâfız oldu. 1892 yılında hacca gitti. 1916 yılında Edirnekapısı’ndaki Kefevî Kadirî tekkesina şeyh oldu. Aynı zamanda Nakşi idi. Hocası Hacı Fâik Bey’in olan bestekârın en önemli öğrenci ise Süleyman Ergunerdir. Şiirlerinde “Zârî” ve sonraları “İlhâmî” mahlâsını kullanan Edhem Efendi’nin günümüze yüz altmış dört eseri ulaşmıştır.
TAHSİN KARAKUŞ
(1892- 14 Aralık 1959)Bursa’nın Mustafakemalpaşa ilçesinde doğdu. Ailesi 1877 Rus savaşında Bulgaristan’dan Bursa’ya göç etmiştir. Babası Mustafa Efendi annesi Fatma Hanımdır. Küçük yaşta sesinin güzelliği ile dikkat çekerek, câmilerde ezan ve ilâhiler okudu. 1909 yılında İstanbul’a gelerek medresede öğrenime başladı, mevlidhan Hâfız Kemal Efendi’den dersler aldı, özellikle dini mûsiki konusunda bilgisini derinleştirdi. Birinci dünya savaşının çıkmasıyla orduya asker olarak sevk edildi. Askerlik sonrası bir müddet Maliye’de memur olarak çalıştı. Uzun yıllar Ankara Radyosu’nda ses sanatçısı olarak görev yapan sanatçı daha sonra İstanbul’a yerleşti ve aranan bir fasıl hânendesi oldu. Yirmi cıvarında zarif şarkıyı repertuvarımıza kazandıran bestekâr İstanbul’da vefât etmiş ve Rumeli Hisarı’na defnedilmiştir.
TANBURÎ ALİ EFENDİ
(1836 – 1902)Şimdi Yunanistan sınırları içinde kalan Midilli’de doğdu. Aile geleneği gereği, küçük yaşlarında hâfız olarak yetiştirildi. Olumsuz sonuçlanan bir aşk hikâyesi sebebiyle gençliğinde doğduğu adadan ayrılıp İstanbul’a geldi ve medresede okudu. Musikiyi Lâtif Ağa ve Tanburî Küçük Osman Bey gibi dönemin üstadlarından öğrendi. Sultan Aziz döneminde saraya müezzin olarak girdi. Zamanla padişahın ikinci imamlığına yükseldi. 1885’te İstanbul’dan ayrılarak hayatının sonuna kadar İzmir’de yaşadı. İsmi, gençliğinde yaşadığı aşkın etkisiyle ve bir Ramazan ayında İstanbul’da bestelediği Sûzidil eserleriyle özdeşleşti. Klasik ekolün son büyük temsilcilerindendi. En önde gelen öğrencisi Tanburî Cemil Bey’dir. Günümüze yüz on kadar eseri ulaşmıştır.
TANBURÎ BÜYÜK OSMAN BEY
(1816 – 1 Ekim 1885)İstanbul’da doğdu. Ünlü bestekâr Nûman Ağa’nın torunu ve Tanburî Zeki Mehmed Ağa’nın büyük oğludur. Çocukluğunda Enderûn-ı Hümâyun’da, yani Osmanlı sarayının eğitim merkezinde öğrenim gördü. Tanburu kendi kendine öğrendi. Önce hânende sonra sâzende olarak ün yaptı. Mevlevî olan Osman Bey’in günümüze ulaşan eserlerinin sayısı kırk civarındadır.
TANBURÎ CEMİL BEY
(9 Mayıs 1871 – 28 Temmuz 1916)İstanbul’da doğdu. Üç yaşında babasını kaybetti ve amcasının himayesinde yetişti. On yaşında keman ve kanuna, hemen ardından da tanbura başladı. İlk musiki derslerini ağabeyinden ve Kemanî Aleksan’dan aldı. On sekiz yaşından önce büyük bir tanbur virtüozu olarak tanındı. Yirmi yaşlarında kemençe, lâvta ve viyolonselde de büyük bir usta olarak kabul edildi. Tanburu yayla çalan ve viyolonseli musikimizde kullanan ilk kişiydi. Gramofon sayesinde yurtiçinde ve yurtdışında bir efsane haline geldi. Türk Musikisi tarihinde varlığı “milât” olarak değerlendirilen büyük bir sanatkâr ve önde gelen bir sazeserleri bestekârıydı. Rehber-i Musiki adlı bir kitabı ve eserlerinin toplandığı bir külliyatı da basılmış, hayatı oğlu Mesud Cemil tarafından romanlaştırılmıştır. Taksimleri dışındaki eserlerinden günümüze ulaşanlar kırk kadardır.
(1890-20 Haziran 1923)